Jest to rodzaj szkła z domieszką tlenku ołowiu. Szkło o niezwykłych właściwościach optycznych (m.in silnie błyszczące) wynalazł w latach 70. XVII w. szklarz George Ravenscroft. Niestety, miało ono zawsze pęknięcia na powierzchni. Problem rozwiązano dodając tlenek ołowiu.
Uzyskane w ten sposób szkło dawało piękniejsze kolory niż diament i szybko stało się popularne. Z kryształu ołowiowego robiono żyrandole, biżuterię, ozdoby i naczynia. Było to jednak niezdrowe. Tlenek ołowiu mógł zostać wypłukany i dostać się do napojów, a z nimi do organizmu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz